|
![]() |
![]() |
Senior Member
Spirit of ILEX
Zarejestrowany: Mar 2008
Skąd: Poznań
Postów: 976
|
![]()
ARGENTYNA
Nazwy: hiszp. (la) Argentina, Republika Argentyńska, hiszp. (la) República Argentina Powierzchnia: 2,8 mln km2 Granice: Urugwaj (579 km), Brazylia (1224 km), Paragwaj (1880 km), Boliwia (832 km), Chile (5150 km) Ludność państwa: 39,1 mln mieszkańców (2006) Gęstość zaludnienia: 14,1 os/km2 (2006) Języki: hiszpański Podział administracyjny: 23 prowincje (w tym terytorium narodowe Ziemia Ognista), dystrykt federalny Stolica: Buenos Aires Waluta: peso argentyńskie (ARS) = 100 centavo Święto państwowe: 25 V — Dzień Rewolucji (1810) Historia. Terytorium obecnej Argentyny od lat 30. XVI w. było stopniowo opanowywane przez Hiszpanów (1536 P. de Mendoza zał. Buenos Aires). Aż do utworzenia 1776 wicekrólestwa La Platy stanowiło ono zaniedbaną część wicekrólestwa Peru, zarządzaną z Limy. W 1810 rada miejska Buenos Aires usunęła hiszpańskiego wicekróla, uznając formalnie władzę Ferdynanda VII i powołała juntę rządzącą w jego imieniu, a faktycznie niezależną (tzw. rewolucja majowa). W 1816, wobec próby odzyskania przez Hiszpanów Buenos Aires, kongres delegatów prowincji byłego wicekrólestwa w San Miguel de Tucumán ogłosił deklarację niepodległości Zjednoczonych Prowincji La Platy, obejmujących formalnie także Boliwię, Paragwaj i Urugwaj. Prowincja Buenos Aires, rozwinięta dzięki handlowi, głównie skórami i srebrem (z Boliwii), zamieszkana przez trzecią część ludności Argentyny, wysunęła się na czoło państwa; pampasy, stanowiące terytorium Indian i gauchos, faktycznie utrzymały niezależność, pozostając poza granicami Argentyny do końca lat 70. XIX w. W 1. poł. XIX w. trwały spory między prowincją Buenos Aires, zmierzającą do modelu scentralizowanego państwa (unitaryzm), a resztą kraju, która opowiadała się za rozwiązaniem federacyjnym, z szeroką autonomią dla prowincji rządzonych przez caudillos. 1835–52 trwała w Argentynie dyktatura J.M. de Rosasa, caudillo prowincji Buenos Aires. W rok po jego upadku została uchwalona konstytucja, tworząca w Argentynie system federalny (Konfederacja La Platy). Prowincja Buenos Aires dokonała secesji, lecz została pokonana i 1861 przyłączyła się do związku; wkrótce, dzięki przewadze ekonomicznej, zdominowała go. W 1865 Argentyna przystąpiła do sojuszu Brazylii i Urugwaju przeciw Paragwajowi (wojna paragwajska 1864–70) i wymusiła na nim odstąpienie części terytorium. W 1878–79 w walkach z Indianami podbiła i włączyła do swego terytorium pampasy, a 1881 zawarła z Chile układ o granicach w południowych Andach. W ciągu kilku następnych dziesięcioleci Argentyna, dzięki imigracji (1860 liczyła 2 mln mieszk., 1857–1930 przybyło ok. 6 mln osób, głównie z Hiszpanii i Włoch), ekspansji kolei, wykorzystaniu pampasów do hodowli i rolnictwa oraz pomocy kapitału zagranicznego, gł. brytyjskiego, przeżyła rozkwit gospodarczego (połowa światowego eksportu wołowiny, znaczne udziały w handlu produktami zwierzęcymi i roślinnymi). Ścisłe związki z Europą czyniły ją zdecydowanym przeciwnikiem panamerykanizmu, forsowanego przez USA. Dopiero 1912 prez. R. Saenz Peña przeprowadził reformę, która ustanawiając tajne wybory powszechne, obaliła rządy oligarchii wielkich właścicieli ziemskich, kupców i bankierów. W 1916 na prezydenta został wybrany radykał, H. Yrigoyen. Rządzący radykałowie również ulegli korupcji; podczas drugiej kadencji Yrigoyeny (1928–30) nastąpił wśród nich rozłam w wyniku niezadowolenia z „personalizmu” prezydenta. Reperkusje wielkiego światowego kryzysu gospodarczego i utrata przez rządzących kontroli nad wydarzeniami doprowadziły 1930 do przejęcia po raz pierwszy w Argentynie władzy przez armię. Za jej przyzwoleniem 1932–43 rządy sprawowała luźna koalicja konserwatystów i „antypersonalistycznych” radykałów, przy odzyskaniu faktycznej kontroli w państwie przez oligarchię. Podczas II wojny świat. dopiero III 1945 Argentyna wypowiedziała formalnie wojnę Niemcom i Japonii. W 1943 doszło do kolejnej interwencji armii, która przejęła władzę i sprawowała ją do 1946. Wśród wojskowych wyróżniał się pułkownik J.D. Perón, kolejno minister pracy i opieki społecznej, mininister wojny oraz wiceprezydent. Wspomagany przez obdarzoną niezwykłą charyzmą żonę, E.M. Perón (Evitę), cieszącą się ogromną popularnością w społeczeństwie, w ciągu 2 lat stworzył sobie potężne zaplecze wśród różnych grup społ., m.in. robotników, rozwijając prawo pracy i budując silny ruch związkowy (peronizm). Po wygraniu 1946 wyborów, w sposób zdecydowany realizował, zwłaszcza podczas 1. kadencji, nacjonalistyczny program gospodarczy i polityczny, wywłaszczając będące we władaniu bryt. koleje i in. przedsiębiorstwa użyteczności publicznej oraz przyspieszając proces uprzemysłowienia pod silną kontrolą państwa, którego rola w całej gospodarce zwiększyła się znacznie; 1949 uchwalono nową konstytucję, która miała utrwalić rządy Peróna. W miarę narastania napięć społeczno-gospodarczych Perón usiłował dokonać korekt w programie, odstręczając tym swoich zwolenników, co przy wrogości sił zbrojnych, utracie wsparcia żony (zm. 1952) i sporze z Kościołem poderwało podstawy jego władzy. W 1955, w wyniku interwencji armii, został zmuszony do opuszczenia Argentyny. Przywrócono znowelizowaną konstytucję z 1853; odtąd rządy wojskowe przeplatały się z cywilnymi, przeważnie kierującymi się całkowicie różnymi założeniami politycznymi i społeczno-gospodarczymi. Prezydent gen. A. Lanusse, bezsilny wobec fali narastającej strajków, przemocy i niepowodzeń ekonomicznych, zdecydował się na pewną liberalizację (zaktywizowała peronistów) i przeprowadzenie 1973 wyborów. Wobec niedopuszczenia do nich przebywającego na wygnaniu Peróna, został wybrany jego zwolennik, H. Campora, który wkrótce doprowadził do ponownych wyborów i powrotu do władzy Peróna; fala przemocy nadal jednak narastała, a w ruchu peronistowskim ujawniły się silne sprzeczności. Po śmierci Peróna (1974) władzę przejęła, wybrana wcześniej na wiceprezydenta, jego druga żona, M.E. Martinez de Perón (Izabelita), która stanęła wobec narastającego chaosu, coraz intensywniejszej walki zbrojnej i katastrofy gospodarczej. Od 1976 ponownie rządy junty wojskowej; usiłując zdławić terroryzm wojskowi stosowali przemoc; jej ofiarami stało się co najmniej 10 tys. zabitych bądź „zaginionych”. Niepowodzenia doktrynalnie realizowanej wolnorynkowej polityki gospodarczej doprowadziły 1982 do demonstracji i strajków, wreszcie do starć w Buenos Aires. Próbą odzyskania przez rząd popularności była inwazja 1982 na Falklandy (Malwiny), stanowiące przedmiot sporu z Wielką Brytanią, lecz klęska przesądziła o losie junty. Wybory 1983 przyniosły zdecydowane zwycięstwo kandydata radykałów, R. Alfonsina, nad podzielonymi peronistami. Mimo renegocjacji zadłużenia i podjętych przez jego rząd prób reform sytuacja gospodarczych Argentyny w chwili przyspieszonego przekazywania 1989 władzy wybranemu peroniście C.S. Menemowi była katastrofalna. Również sytuacja polityczna po 1986 uległa pogorszeniu, mimo pewnych sukcesów (1985 kompromis z Chile w sprawie granicy w Kanale Beagle). Menem, realizował opracowany przez min. gospodarki, D. Cavallo — liberalny, wolnorynkowy program stabilizacji ekonomicznej, który przyniósł bezsporne osiągnięcia: równowagę makroekonomiczną, wewnętrzną i zewnętrzną siłę peso, wzrost gospodarczy, ale coraz dotkliwiej odczuwalne stawały się społeczne koszty reform. Zmniejszały one stopniowo popularność Menema i peronizmu; w wyborach parlamentarnych 1997 peroniści zostali wyraźnie pokonani przez Sojusz na rzecz Pracy, Sprawiedliwości i Wykształcenia, w którym z radykałami spotkał się Front Solidarności Kraju (Frepaso); zmieniło to zasadniczo układ sił politycznych w kraju. Rządowy program uzdrowienia gospodarki wzbudzał niezadowolenie i protesty społeczne. W XII 2001 doszło do gwałtownych wystąpień i protestów ludności w Buenos Aires; W I 2002, po trzykrotnej zmianie na najwyższym urzędzie, prezydentem został peronista E. Duhalde. Zapowiedział on utworzenie rządu jedności narodowej, jednak większość ministerstw obsadziła PS. Zmiana rządu nie przyniosła poprawy sytuacji w kraju. Po uwolnieniu kursu peso jego wartość spadła o ponad 70% w stosunku do dolara, ponad 55% Argentyńczyków żyło poniżej granicy ubóstwa. Brak postępu w reformowaniu państwa spowodował masowe demonstracje antyrządowe. Skłoniły one Duhalde do przyspieszenia wyborów prezydenckich. W V 2003 urząd prezydenta objął również peronista N. Kirchner, przeciwnik polityki narzucanej Argentynie przez MFW i rzecznik pogłębienia integracji regionalnej. W wyborach do Kongresu Narodowego XII 2003 proprezydenccy peroniści z Frontu na rzecz Zwycięstwa uzyskali większość w obu izbach. |
![]() |
![]() |
![]() |
#2 (permalink) |
Senior Member
Spirit of ILEX
Zarejestrowany: Mar 2008
Skąd: Poznań
Postów: 976
|
![]()
ARGENTYNA c.d. (nie myślcie, że sobie nabijam posty; całość nie zmieściła się w jednym po prostu...)
Warunki naturalne. Na zachodzie, wzdłuż granicy z Chile, ciągną się (aż po Ziemię Ognistą) Andy, z najwyższym szczytem Ameryki Południowej — Aconcagua (6960 m); na północy Argentyny obejmują one wyżynny obszar Puna de Atacama (zw. w Argentynie Puna Argentina), na południu opadają ku Wyż. Patagońskiej (Patagonia). Wschodnią część Argentyny zajmuje Niz. La Platy, która dzieli się na 3 krainy fiz.-geogr.: Gran Chaco na północy (w granicach Argentyny Chaco Central i Chaco Austral), Międzyrzecze Argentyńskie (w widłach Parany i Urugwaju) oraz Pampę na południu. Klimat jest zróżnicowany: od zwrotnikowego na północy (na obszarze Puna de Atacama kontynent. suchy, w Gran Chaco — wilgotny), przez podzwrotnikowy w środkowej Argentynie (na zachodzie — kontynentalny suchy, na wschodzie — wilgotny), umiarkowany ciepły i suchy w większej części południowej Argentyny, umiarkowany chłodny, aż do subpolarnego na Ziemi Ognistej; średnia roczna suma opadów od poniżej 200 mm (miejscami poniżej 100 mm) na obszarze Puna de Atacama i wschodniej Patagonii, do 3000–4000 mm w południowej części Andów; średnia temp. w lipcu od 0–2°C na południu i w wyższych partiach Andów do 18°C na północy, w styczniu — odpowiednio od 8–10°C do 28°C; w całym kraju wpływ chłodnego wiatru pampero. Obszar Argentyny należy gł. do zlewiska O. Atlantyckiego; największymi rzekami są Parana z dopływem Paragwaj oraz Urugwaj; poza tym Colorado, Negro, Chubut i in. W południowej Argentynie, w Andach i na Wyż. Patagońskiej, liczne jeziora (Buenos Aires, Argentino, Viedma, San Martín i in.). Argentyna ma urozmaiconą szatę roślinną; ok. 21% pow. pokrywają lasy, gł. w południowej części argent. Andów (lasy złożone z buka południowego, araukarii i cedrzyńców) i północnej części Międzyrzecza Argentyńskiego (lasy podzwrotnikowe z udziałem krzewu mate); w północnej części argent. Andów półpustynna formacja puna (gł. trawy i krzewinki), w Gran Chaco — roślinność sawannowo-leśna (z udziałem drzewa kebraczo), w Pampie i Patagonii — stepowa; obszar między Pampą i Andami porasta formacja monte (gł. cierniste krzewy i kaktusy). Argentyna ma kilkanaście parków nar., m.in.: Iguaçu, Lamín, Los Glaciares, Nahuel Huapí, Tierra del Fuego. Ludność. 97% mieszk. A. stanowi ludność pochodzenia eur., gł. hiszp. i wł.; ok. 5% — Indianie i Metysi. Około 93% ludności jest wyznania rzymskokatol., ok. 4% stanowią protestanci i żydzi. W A. mieszka ok. 170 tys. osób pochodzenia pol., m.in. w Buenos Aires, Córdobie, Rosario i Santa Fe. Przyrost naturalny 10‰ (2003). Średnia gęstość zaludnienia 14 mieszk. na km2, najgęściej zaludniona prow. Buenos Aires, najsłabiej — Patagonia. Ludność miejska stanowi 90% ogółu mieszk. A.; gł. m.: Buenos Aires (ok. 44% ogółu ludności), Córdoba, Rosario, La Plata. W górnictwie, przemyśle przetwórczym i budownictwie jest zatrudnione ok. 38% ludności zawodowo czynnej, w rolnictwie, leśnictwie i rybołówstwie — ok. 10%; wskaźnik bezrobocia 1993–97 wzrósł z 6,3% do 16,1%; zmniejszyło się zatrudnienie, zwł. w prywatyzowanych wielkich przedsiębiorstwach; w XXI w. spadek bezrobocia (11,6%, 2005). Polonia i Polacy. Pierwsi Polacy pojawili się ok. 1812, w początkowym okresie walk niepodl. w Argentynie; wzięli w nich udział m.in. M. Zatocki, gen. A. Belina-Skupiewski. Następne grupy Polaków napłynęły po powstaniu listopadowym i styczniowym; na polu nauki i w wojskowości wyróżnili się m.in.: gen. T. Iwanowski, N. Żaba, Cz. Jordan-Wysocki, M. Rymarkiewicz, R. Sudnik. W końcu XIX w. zaczęła przybywać emigracja zarobkowa, zwł. chłopska, z terenów wschodniej Małopolski; osiadła gł. w prow. Misiones, gdzie 1897 założono osadę Apóstoles. Po 1905 napłynęły nieco liczniej grupy robotników. Po I wojnie świat. liczba przybyszów z Polski do Argentyny narastała, zwł. od czasu ograniczenia imigracji przez USA (ustawa z 1921). Argentyna stała się drugim po Kanadzie krajem, do którego kierowała się w tym czasie zamor. emigracja z Polski, a pierwszym wśród krajów Ameryki Łacińskiej. W 1929 liczba Polaków w Argentynie wynosiła ok. 25 tys., 1939 — ok. 120 tysięcy. Pierwsze pol. stowarzyszenie w Argentynie założono ok. 1890 (Tow. Demokr. Polskie) w Buenos Aires; 1913 zaczęło się ukazywać pierwsze pol. pismo „Echo Polskie”; 1914–39 rozwinęło się życie organizacyjne Polonii; 1934 powstał Inst. Kultury Argent.-Polskiej. W okresie II wojny świat. w Argentynie przebywało ok. 200 tys. Polaków; obecnie Polonię szacuje się na ok. 170 tys.; największe skupiska w stol. i prow. Buenos Aires, prow. Misiones, w m.: Comodoro Rivadavia, Córdoba, Rosario i Santa Fe. Działają liczne pol. organizacje, instytucje, związki, ogniska kult.; powstało wiele towarzystw, większość z nich wchodzi w skład Związku Polaków w Argentynie; w Buenos Aires istnieje m.in. Stow. Techników i Inżynierów Pol., „Klub Polski” oraz Koło AK, Związek Tobrukczyków i Karpatczyków, Stow. Marynarki Wojennej, Pol. Macierz Szkolna, ZHP, Tow. Śpiewacze im. F. Chopina, Biblioteka Polska im. I. Domeyki; działa Pol. Misja Katolicka. W Argentynie jest wyd. prasa polonijna, m.in. „Głos Polski”. Gospodarka. Argentyna należy do najlepiej rozwiniętych gospodarczo krajów Ameryki Łac., z silnym przemysłem i rolnictwem o zróżnicowanej strukturze produkcji; PKB wg parytetu siły nabywczej wynosi 13,1 tys. dol. USA na 1 mieszk. (2005); Argentyna jest jednym z największych w świecie dłużników (118 mld dol. USA, 2005; a inflacja 1980–87 wynosiła średnio 300%; w latach 80. wprowadzano kolejno plany stabilizacyjne typu neoliberalnego, przyniosły one jednak raczej recesję gosp. niż stabilizację finansów (inflacja 1988 osiągnęła ok. 600%); w poł. lat 90. XX w. w związku z wprowadzeniem reform gosp., m.in. prywatyzacji, wymiany pieniędzy (1992) inflacja została zahamowana (0,1%, 1997). 2000–2002 poważny kryzys gosp. (spadek PKB o prawie 11%) spowodowany gł. osłabieniem konkurencyjności produktów argent. na rynkach świat. w wyniku dewaluacji waluty brazyl. i odpływem tam kapitału zagr.; po poł. 2002 stabilizacja gospodarki; 2003–2005 wyraźny wzrost PKB (ok. 9% rocznie); inflacja 9,6% (2005). Przemysł. Podstawą gospodarki jest przemysł zatrudniający ok. 23% ludności zawodowo czynnej i dostarczający ok. 30% wartości produktu krajowego brutto; udział górnictwa w produkcji przem. jest niewielki (ok. 6%), zdominowany eksploatacją ropy naft. i gazu ziemnego, gł. w Patagonii (m.in. Comodoro Rivadavia, Cerro Redondo), na Ziemi Ognistej i w północno-zachodniej części kraju, oraz węgla kam. (Río Turbio); wydobywa się też rudy żelaza w Zapla (prow. Jujuy) i Sierra Grande (prow. Río Negro), rudy cynku i ołowiu (Jujuy), uranu, miedzi, manganu, wolframu, berylu, cyny i srebra oraz złoto (w Patagonii), sól kam., fosforyty i siarkę. Produkcja energii elektrycznej gł. w elektrowniach cieplnych i wodnych. Bardzo dobrze rozwinięty jest przemysł przetwórczy — hutnictwo żelaza i metali nieżel., przemysł maszyn., środków transportu, chem., rafinacja ropy naft., a także gałęzie przemysłu związane z zaopatrzeniem rolnictwa i przetwarzaniem jego produktów — spoż. (zwł. mięsny, mleczarski, młynarski, winiarski), włók., skórz.-obuwn. i in.; przemysł koncentruje się gł. w regionie Buenos Aires oraz Rosario, Córdobie, Mendozie i San Miguel de Tucumán. Rolnictwo. Podstawą rolnictwa (10% PKB, 2002) jest wielkotowarowa produkcja zbóż oraz hodowla bydła i owiec. Grunty orne i sady zajmują 13% pow. kraju (część ziem uprawnych nawadnia się sztucznie), łąki i pastwiska — 52% ; najważniejsze obszary uprawne: Pampa, południowe części Gran Chaco i Międzyrzecza Argentyńskiego; uprawia się pszenicę, kukurydzę, soję, sorgo, słonecznik, len, bawełnę, trzcinę cukrową, winorośl, ziemniaki, drzewa cytrusowe, orzeszki ziemne, yerba matę, herbatę, drzewo tungrowe, tytoń. Dobrze rozwinięta jest produkcja zwierzęca oparta przede wszystkim na hodowli bydła (51 mln szt., 2004), gł. mięsnego, zwł. w Pampie, oraz owiec (12,4 mln szt.) gł. na wełnę, w Patagonii; Pampa jest największym regionem hod.; Argentyna należy do największych w świecie producentów mięsa i wełny; tradycyjnie hoduje się konie, a w strefach podmiejskich drób; rozwija sie rybołówstwo; ekspoloatacja lasów (drzewo kebraczo); zalesianie jest prowadzone z przeznaczeniem do produkcji celulozy. Turystyka. W 2001 Argentynę odwiedziło 2,6 mln turystów; zyski z turystyki osiągnęły 2,5 mld dol. USA. Transport i łączność. Długość linii kol. wynosi 32 tys. km (z tego ok. 70% na terenie Pampy), dł. dróg kołowych 229 tys. km (2004); argent. odcinek Drogi Panamer. ma dł. ok. 5 tys. km; duże znaczenie ma żegluga śródlądowa, gł. na rz. Parana i Paragwaj; porty rzeczne dostępne dla statków mor.: Rosario, Santa Fe; gł. port mor. i węzeł komunikacji lotn. — Buenos Aires. W użyciu jest 13,5 mln telefonów komórkowych. Handel zagraniczny. W eksporcie dominują artykuły rolne (ok. 40% wartości eksportu), przede wszystkim zboża, mięso i jego przetwory, warzywa i owoce oraz tłuszcze i oleje roślinne; A. jest też największym świat. eksporterem taniny i yerba maty. Innymi produktami eksportu są ropa naft. i produkty naft. (14%), samochody i części samochodowe oraz wyroby przemysłu skórzanego. Importuje się maszyny i środki transportu, surowce i półfabrykaty. Głównymi partnerami handl. są: Brazylia (import 35,6%, eksport 15,8%, 2005), USA, Chile, Chiny, Niemcy. Źródło: Encyklopedia Multimedialna PWN, edycja 2008 |
![]() |
![]() |
![]() |
#5 (permalink) | |
Senior Member
Spirit of ILEX
Zarejestrowany: Mar 2008
Skąd: Poznań
Postów: 976
|
![]() Cytat:
![]() Nie każdy ma do niej dostęp, a ja mam, a ponieważ trochę pomagam w procesie jej trafiania na rynek, więc "po znajomości" dostałem zgodę na zamieszczanie na forum informacji z niej (z podanie źródła). Mam wklejać dalej? Paragwaj będzie jako trzeci, teraz czas na Brazylię... |
|
![]() |
![]() |
![]() |
#7 (permalink) |
Senior Member
Spirit of ILEX
Zarejestrowany: Mar 2008
Skąd: Poznań
Postów: 976
|
![]()
BRAZYLIA
państwo w Ameryce Południowej, nad Oceanem Atlantyckim Nazwy: portug. (o) Brasil, Federacyjna Republika Brazylii, portug. (a) República Federativa do Brasil Powierzchnia: 8,5 mln km2 Granice: Urugwaj (985 km), Argentyna (1224 km), Paragwaj (1290 km), Boliwia (3400 km), Peru (1560 km), Kolumbia (1643 km), Wenezuela (2200 km), Gujana (1119 km), Surinam (597 km), Gujana Francuska (673 km) Ludność państwa: 188,7 mln mieszkańców (2006) Gęstość zaludnienia: 22,2 os/km2 (2006) Języki: portugalski Podział administracyjny: 26 stanów, 1 dystrykt federalny Stolice: Brasília Waluty: real (BRL) = 100 centavo Święta państwowe: 7 IX — rocznica proklamowania niepodległości (1822) Oficjalne strony WWW: [url=http://www.brasil.gov.br]Portal do Governo Brasileiro[/url] (serwis internetowy rządu Brazylii) Historia. Najstarsze ślady osadnictwa na terenach dzisiejszej Brazylii datowane są obecnie na ok. 46 tys. temu. Kraj zamieszkany przez Indian (Tupi-Guaraní, Arawakowie, Karaibowie, Aymoré), został 1500 odkryty przez Portugalczyków (P.A. Cabral) i na mocy układu w Tordesillas (1494) wzięty przez nich w posiadanie (nazwa Brazylii od eksportowanego stąd początkowo drewna zw. pau brasil). Aż do połowy XVII w. Portugalczycy walczyli o te ziemie z Hiszpanami, Francuzami i Holendrami. Do kolonizacji wybrzeża przystąpiono ok. 1530. W 1534–36 podzielono kraj na dziedziczne kapitanie, pozostające pod zwierzchnictwem króla Portugalii, a 1549 powstał urząd gubernatora królewskiego. Pierwszą stolica zostało miasto Salvador de Bahia na północy (do 1762). Do wzrostu wartości Brazylii jako kolonii przyczyniły się zakładane w XVI w. wielkie plantacje trzciny cukrowej i bawełny, na których pracowali sprowadzani masowo z Afryki niewolnicy. W końcu XVII i początku XVIII w. odkryto złoto oraz diamenty w Minas Gerais, Mato Grosso i Goiás. Ekspansja ludności do złotodajnych regionów oraz wyprawy do interioru, organizowane w XVII i XVIII w. w poszukiwaniu niewolników indiańskich i złota, rozszerzyły terytorium Brazylii, co usankcjonował układ z Hiszpanią podpisany 1750 w Madrycie. W 2. połowie XVIII w. markiz S.J. de Pombal, rządca Portugalii, przeprowadził w Brazylii reformy mające na celu m.in. zwiększenie dochodów czerpanych przez jego państwo z kolonii: 1763 ustanowił wicekrólestwo, uporządkował system skarbowy i sądownictwo, unowocześnił administrację, podjął działania zmierzające do ożywienia gospodarczego ubogich i słabo zaludnionych rejonów, usunął jezuitów i zrównał Indian pod względem prawnym z wolną ludnością. Od końca XVIII w. narastały tendencje niepodległościowe. Regent Portugalii książę Jan, który schronił się w Brazylii przed wojskami Napoleona, 1815 ogłosił Brazylię królestwem, połączonym unią personalną z Portugalią. W 1822 jego syn, Piotr, zerwał z Portugalią, proklamował niepodległość cesarstwa Brazylii i koronował się jako Piotr (Pedro) I, 1824 nadał Brazylii konstytucję. Spadek popularności cesarza, do czego przyczyniła się m.in. wojna z Argentyną o Urugwaj 1825–28, skłonił go 1831 do abdykacji na rzecz małoletniego syna, który 1840 koronował się jako Piotr II. W okresie cesarstwa więzi Brazylii z Portugalią osłabły, natomiast zostały nawiązane ścisłe związki z W. Brytanią. Brazylia wzięła udział z Argentyną i Urugwajem w wojnie paragwajskiej 1864–70; w 2. połowie XIX w. rozwinęła się w Brazylii uprawa i produkcja kawy, co spowodowało m.in. masowy napływ imigrantów, głównie z Europy, do pracy na plantacjach, rozwój kolei oraz miast i przemysłu nastawionego na ich obsługę; nastąpiło wyraźne umocnienie pozycji Brazylii wśród państw Ameryki Łacińskiej. W 1888, pod silną presją W. Brytanii, w Brazylii zniesiono niewolnictwo. Ukoronowaniem tych zmian stało się obalenie 1889 cesarstwa i ustanowienie republiki, której konstytucja, uchwalona 1891 i wzorowana na konstytucji USA, nadała Brazylii federacyjny charakter. Do I wojny światowej Brazylia przeżywała okres pomyślności gospodarczej i politycznej; w tzw. Starej Republice dominowały stany „kawowe” (gł. Săo Paulo oraz Rio de Janeiro i Minas Gerais) i wielcy właściciele ziemscy. Rozwojowi gospodarczemu sprzyjała nadal masowa migracja z Europy i Azji (1891–1910, w okresie największego jej nasilenia, do Brazylii przybyło ok. 1,5 mln imigrantów). Interior pozostał zacofany, jedynie Amazonię ożywił w 2. połowie XIX i na początku XX w. krótkotrwały boom kauczukowy. W polityce zagranicznej, nastąpiło zbliżenie Brazylii do USA, uregulowano też spory graniczne z sąsiadami, w wyniku czego Brazylia bardzo znacznie powiększyła swoje terytorium. W 1890–1910 liczba ludności wzrosła z 14 do 22 mln. Brazylia brała udział w I wojnie światowej od 1917 po stronie ententy. Po wojnie pogorszyła się sytuacja gospodarcza, jednocześnie w latach 20. nastąpiło znaczne ożywienie polityczne społeczeństwa: doszło do antyrządowych buntów młodych oficerów (ruch zw. tenentismo), powstał ruch faszyzujący zw. integralizmem oraz ruch komunistyczny. Wielki światowy kryzys gospodarczy zaostrzył konflikty wewnętrzne. Rewolucja 1930 zapoczątkowała populistyczne rządy G. Vargasa, którego poparli młodzi oficerowie działający w imię sanacji i modernizacji Brazylii. Stopniowo koncentrując władzę w swoich rękach, Vargas dążył do gosp. i politycznej emancypacji Brazylii. Jego rządy spowodowały nasilenie działań opozycji, m.in.: 1932 — rewolucja paulistowska (oligarchów z Săo Paulo), 1938 — próba zamachu stanu integralistów. W 1937 Vargas dokonał przewrotu i został dyktatorem ustanowionego wówczas tzw. Nowego Państwa (1937 korporacyjna konstytucja), którego podstawę stanowiła nacjonalistyczna polityka gospodarcza i wzrost roli państwa w gospodarce. Podczas II wojny świat. do 1941 Vargas prowadził chwiejną politykę zagraniczną, lecz 1942 wypowiedział wojnę Niemcom i Włochom Brazylia odegrała w wojnie ważną rolę jako zaplecze surowcowe i baza wypadowa. Jako jedyny kraj Ameryki Łaciński, który wysłał własny Korpus Ekspedycyjny do Włoch. Po wojnie, pod silną presją USA, Vargas został obalony (1945), ale już po wyborach 1950 powrócił do władzy, dążąc do ograniczenia wpływów kapitału zagranicznego. Pod presją działań opozycji 1954 popełnił samobójstwo. Podczas rządów J. Kubitschka nastąpił szybki wzrost gospodarczy o charakterze inflacjogennym, przy znacznym napływie kapitału zagranicznego. Symbolem tych rządów stała się budowa nowej stolicy, Brasílii. Podjęte przez jego następców próby przezwyciężenia ujemnych skutków przyspieszonego wzrostu gosp. i przeprowadzenia dalszych reform przerwał 1964 wojskowy zamach stanu, który zapoczątkował 20-letni okres rządów generałów. Prawicowy i proamerykański rząd marsz. H. Castello Branco (do 1967) odrzucił konstytucję i działał na mocy Aktów Instytucjonalnych; zawiesił prawa i wolności obywatelskie, rozwiązał wszystkie partie i związki zawodowe, dopuszczając jedynie działalność nowo utworzonych partii: rządowej i opozycyjnej. Konstytucje z 1967 i 1969 wzmocniły centralizm i utrwaliły autorytarno-biurokratyczne rządy wojskowych. Od końca lat 60., dzięki strategii „otwarcia” gospodarki brazylijskiej i wykorzystaniu pomyślnej koniunktury światowej oraz przy napływie obcego kapitału osiągnięto wysokie tempo wzrostu, które utrzymało się aż do pierwszego „szoku naftowego” 1973. Po 1974 stopniowa liberalizacja polityczna, zw. aberturą ['otwarcie']. Spadek tempa wzrostu i gwałtowny wzrost zadłużenia doprowadziły 1982 do głębokiego kryzysu; niemożność sprostania mu była gł. przyczyną przekazania 1985 władzy politykom cywilnym (prezydent J. Sarney). W polityce gospodarczej tzw. Nowej Republiki formułowano różne plany, niezdolne na trwałe rozwiązać problemów zadłużenia, stagnacji i inflacji. W 1988 przyjęto nową konstytucję. W dramatycznej sytuacji wewnętrznej prezydent F. Collor de Mello (od 1990) doprowadził do przyjęcia przez Kongres Narodowy pakietu daleko idących reform w dziedzinie gospodarki i zarządzania, ale wobec niezdolności przeforsowania ich realizacji, zamieszany w aferę korupcyjną, 1992 podał się do dymisji. Reformy społeczno-gospodarcze (Plan Real) zaczęto wdrażać z większym powodzeniem od czasu objęcia 1993 Ministerstwa Finansów przez F.H. Cardoso, a wprowadzony 1994 real stał się mocną walutą. Cardoso już jako prezydent (od 1995) przeforsował poprawki do konstytucji pozwalające na liberalizację gospodarki, prywatyzację i reelekcję prezydenta, co umożliwiło mu 1998 wybór na kolejną kadencję. Skutki kryzysu globalnego systemu finansowego dotknęły także Brazylię, która w końcu 1998 uzyskała ponad 40 mld dol. USA pomocy. W polityce zagr. w latach 90. XX w. priorytetem stała się integracja z Argentyną, Paragwajem i Urugwajem w ramach ugrupowania Wspólny Rynek Południa (Mercosur). W wyborach prezydenckich 2002 zwyciężył L I. Lula da Silva z Partii Pracujących, który uważany był za przeciwnika neoliberalizmu i sympatyka ruchów antyglobalizacyjnych, ale prezydent (od I 2003) zobowiązał się do przestrzegania podjętych przez Brazylię zobowiązań międzynarodowych. Uruchomiono programy publiczne w celu aktywizacji najbiedniejszych; od 2004 stopniowa poprawa sytuacji gospodarczej. |
![]() |
![]() |
![]() |
#8 (permalink) |
Senior Member
Spirit of ILEX
Zarejestrowany: Mar 2008
Skąd: Poznań
Postów: 976
|
![]()
BRAZYLIA c.d.
Warunki naturalne. Około 60% pow. kraju zajmuje rozległa Wyż. Brazylijska, złożona z wielu płaskowyżów, pasm i masywów górskich, opadająca stromą krawędzią na południowy wschód ku O. Atlantyckiemu. Na północ od Wyż. Brazylijskiej rozciąga się obszerna aluwialna Niz. Amazonki, pocięta siecią licznych rzek, miejscami zabagniona. Ogranicza ją od północy Wyż. Gujańska (Neblina, wys. 3014 m, najwyższy szczyt kraju), której większa część leży poza granicami kraju. Klimat. Brazylii odznacza się zróżnicowaniem regionalnym; na Niz. Amazonki równikowy wilgotny, z roczną sumą opadów do 4000 mm (w zachodniej części niziny) i średnimi miesięcznymi temp. 25–28°C. Większość obszaru Wyż. Brazylijskiej oraz Wyż. Gujańska ma klimat podrównikowy, wilgotny, z roczną sumą opadów 1000–2000 mm; w północno-wschodniej części Wyż. Brazylijskiej, stanowiącej najsuchszy region Brazylii, klimat równikowy suchy, ze średnią roczną sumą opadów (w dolinie dolnego biegu rz. Săo Francisco) poniżej 500 mm i z częstymi posuchami. Na południowym krańcu Brazylii występuje klimat podzwrotnikowy mor. o rocznej sumie opadów do ok. 1800 mm i średnich miesięcznych temp. od ok. 13°C w lipcu do ok. 24°C w styczniu. Wody lądowe. Terytorium Brazylii należy do zlewiska O. Atlantyckiego. Brazylia ma dobrze rozwiniętą sieć rzeczną. Główny system rzeczny tworzy Amazonka, odwadniająca ok. 57% pow. kraju. Do innych ważnych rzek należą Parana (częściowo na granicy z Paragwajem) i Săo Francisco, których dorzecza zajmują odpowiednio po ok. 10 i 7% pow. kraju; na rzekach liczne wodospady (m.in. Iguaçu); największe jez.: Patos i Mirim, w południowo-wschodniej części kraju. Świat roślinny Brazylii, podobnie jak klimat, jest bardzo zróżnicowany. Około 65% pow. zajmują formacje leśne; Niz. Amazonki i południowe stoki Wyż. Gujańskiej pokrywają bujne, wilgotne lasy równikowe (selwas) z licznymi cennymi gat. drzew (mahoniowiec, kauczukowiec, orzesznica wyniosła i in.); Wyż. Brazylijską zajmują sawanny (campos) z lasami galeriowymi w dolinach rzek; północno-wschodnią część Wyż. Brazylijskiej porastają suche lasy formacji caatinga; w południowej Brazylii występują lasy araukariowe. Świat zwierzęcy. Fauna Brazylii jest bardzo specyficzna i charakterystyczna dla tej części neotropikalnej krainy, jaką zajmuje obszar Brazylii; szczególnie bogata w dorzeczu Amazonki; w lasach równikowych, bagnach i na sawannach żyją małpy szerokonose, leniwce, tapiry, pekari, aguti, paka, mrówkojady, także drapieżniki, m.in. jaguar, ocelot, oraz liczne nietoperze; bogactwo ptaków — kolibry, papugi, bławatniki, kusaki; gady — aligatory, kajmany, legwany, gekony, grzechotniki, żółwie; płazy — rzekotki, salamandry bezpłucne, grzbietoród, diabeł błotny; w rzekach bogactwo ryb, w tym dużo endemitów, np. arapaima, prapłaziec, piranie; szczególnie bogata fauna bezkręgowców, zwł. owadów, m.in. drapieżne mrówki Eciton; na sawannach fauna znacznie uboższa, m.in.: jeleń pampasowy, mara, wiskacza, wilk grzywiasty, a z ptaków — nandu. W Brazylii jest 28 parków nar. i rezerwatów o lącznej pow. 455 tys. km2, — najbardziej znane to Iguaçu i Serra de Capivara (wpisane na Listę Świat. Dziedzictwa Kult. i Przyr.), Paulo Afonso, Sete Quedas, Itatiaia i Tocantins. Ludność. Około 54% mieszkańców Brazylii stanowią Biali, ok. 38% — Metysi i Mulaci, ok. 6% — Murzyni, ok. 0,5% — Indianie; gł. wyznania: katolicy — 74% i protestanci 15%, pozostali to m.in. wyznawcy animizmu, świadkowie Jehowy, buddyści. Wśród ludności eur. najliczniejsza jest pochodzenia portugalskiego, wł. i hiszpańskiego. W Brazylii mieszka ok. 800 tys. osób pochodzenia pol., gł. w stanach Parana, Rio Grande do Sul i Santa Catarina. Przyrost naturalny 104‰ (2006). Średnia gęstość zaludnienia 21 mieszk. na km2 (2005); ludność rozmieszczona nierównomiernie; najgęściej zaludniona jest wschodnia i południowo-wschodnia część Brazylii (ok. 45% ludności zamieszkuje 11% pow. Brazylii); na Niz. Amazonki znaczne obszary bezludne. Ludność miejska stanowi 83% mieszk. kraju (2003); gł. m.: Săo Paulo, Rio de Janeiro, Belo Horizonte, Pôrto Alegre, Recife, Salvador, Fortaleza, Kurytyba. 30% ludności zawodowo czynnej jest zatrudnionych w rolnictwie, ok. 24% — w przemyśle przetwórczym, górnictwie i budownictwie. Stopa bezrobocia wynosi 9,8% (2005). Polonia i Polacy. Pierwsze wiadomości o Polakach na terenie Brazylii pochodzą z okresu walk Hiszpanów i Portugalczyków o ten kraj z Holandią; w armii hol. zasłynęli K. Arciszewski i Z. Szkop. Po wojnach napoleońskich przybyli do Brazylii pierwsi wychodźcy polit., następnie uczestnicy pol. powstań nar. (m.in.: A. Przewodowski, Trompowscy, F. Rozwadowski, B. Rymkiewicz, A. Brodowski, H. Babiński); przyczynili się oni do umocnienia państwowości oraz rozwoju życia gosp. i kult. nowego kraju. Za początek emigracji zarobkowej uważa się przybycie do Brazylii (1869) 16 rodzin z Górnego Śląska, które osiedliły się w Paranie (pomagał im E. Saporski-Woś) i zał. pierwszą pol. kolonię Pilarzinho; nasilenie emigracji z ziem pol. do Brazylii przypada na tzw. gorączkę brazylijską. Ogółem do 1914 znalazło się w Brazylii ponad 150 tys. pol. emigrantów. Od I wojny świat. fala emigr. opadła, pewne nasilenie nastąpiło 1914–22 i 1928–31; ogółem 1918–39 przybyło do Brazylii ok. 50 tys. Polaków; w czasie II wojny świat. prawdopodobnie — 3 tys. Polaków; po jej zakończeniu osiedliło się ich w Brazylii killkanaście tysięcy. Pierwsza pol. organizacja Towarzystwo Polskie im. Tadeusza Kościuszki (zał. 1890); w tym samym roku zał. w Rio de Janeiro towarzystwo Zgoda; pierwsza pol. szkoła powstała 1876 w Orleans (H. Durski); 1892 K. Szulc zaczął wydawać w Kurytybie „Gazetę Polską w Brazylii”. W 1918–38 Polonia brazylijska przejawiała większą aktywność społ. i polit.; zwiększyła się liczba organizacji, wzrosła liczba szkół pol. (1935 — ponad 300). W 1929 w Paranie powstała Pol. Partia Republikańska z profesorem Sz. Kossobudzkim na czele, która wprowadziła do Kongresu Stanowego 2 deputowanych; dalszy rozwój życia społ.-polit. Polonii zahamowały wyd. 1938 dekrety, zmierzające do likwidacji w Brazylii odrębności narodowościowych. W czasie II wojny świat. Polonia brazylijska zał. sieć Kom. Niesienia Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce; utworzyła Związek Ochotników Pol. z Ameryki Południowej (przewodniczący W. Breowicz); ok. 580 ochotników wstąpiło do Pol. Sił Zbrojnych. Liczbę Polaków w Brazylii szacuje się obecnie na 800 tys.; większe skupiska w stanach: Parana, Rio Grande do Sul (Erechim), Santa Catarina, Săo Paulo, Espírito Santo i Rio de Janeiro. Działalność Polonii skupia się w licznych organizacjach, zwł. w Paranie (Uniăo Juventus, Tow. Pol. im. Tadeusza Kościuszki, Tow. im. marszałka J. Piłsudskiego, zał. 1905), Rio de Janeiro (Tow. Dobroczynne „Polonia”, zał. 1890), Săo Paulo (Rada Organizacji Polonijnych, zał. 1866) i Pôrto Alegre (Tow. „Polonia”, zał. 1898 ); od 1990 są podejmowane próby zjednoczenia organizacji polonijnych, powstały BRASPOL i konkurencyjna POLBRAS. Jednym z ważniejszych czasopism jest „Lud”. W Kurytybie znajduje się siedziba Pol. Misji Katol. (w Brazylii pracuje wielu pol. księży i zakonników). Polonia brazylijska wniosła duży wkład w życie gosp. Brazylii (ponad 200 tys. ha wykarczowanej puszczy, blisko 1 mln ha ziemi uprawianej obecnie), kult.-nauk. (Z. Ziembiński, W. Romanowski, Z. Wieliczka, A. Rydygier, Kossobudzki, J. Szymański, Cz. Bieżanko) i polit. (m.in.: R. Wachowicz, T. Sobociński, A. Bobiński, F. Gryzełko). Polonia brazylijska zorganizowała uroczyste obchody Tysiąclecia Chrztu Polski, a 1971 obchodzila stulecie emigracji pol. w Brazylii. Mimo upływu czasu i postepujących procesów asymilacyjnych Polonia brazylijska pozostaje jednym z żywiej działających centrów polonijnych na świecie. Ostatnio edytowane przez maciejslu ; 08-11-08 o 01:37. |
![]() |
![]() |
![]() |
#9 (permalink) |
Senior Member
Spirit of ILEX
Zarejestrowany: Mar 2008
Skąd: Poznań
Postów: 976
|
![]()
BRAZYLIA c.d.
Gospodarka. Brazylia jest krajem przem.-roln., jednym z najlepiej rozwiniętych w Ameryce Południowej, o PKB wg parytetu siły nabywczej 8,4 tys. dol. USA na 1 mieszk. (2005). Poważnym problemem gosp. jest ogromne zadłużenie zagr. (188 mld dol. USA, 2005); trudności płatnicze w latach 80. doprowadziły do destabilizacji gospodarki i wysokiej inflacji (z 338% w 1987, 933% w 1988 do 1110% w 1992), co skłoniło rząd do ogłoszenia moratorium na zadłużenie oraz wprowadzenia kolejnych, w większości nieudanych, planów stabilizacyjnych, które próbowały pogodzić ograniczenie inflacji ze wzrostem gospodarczym. Struktura wytwarzania PKB jest następująca: rolnictwo 8%, przemysł 40%, usługi 52% (2005). Przemysł. Brazylia jest krajem zasobnym w surowce miner.; wydobywa się ropę naft. i gaz ziemny (gł. nad Zat. Wszystkich Świętych, w stanach Sergipe i Alagoas), węgiel kam. (gł. w stanie Santa Catarina), rudy żel. (gł. w Minas Gerais i Pará, 1 miejsce w Ameryce Łac.), manganu (gł. Pará i Amapá), niklu, boksyty, rudy chromu, cynku, miedzi, cyny, ołowiu, złoto (Minas Gerais), kamienie szlachetne (zwł. diamenty), rudy uranu, sól kam.; gł. regionem górniczym jest stan Minas Gerais. Elektrownie wodne dostarczają ok. 93% energii; największe elektrownie na rz. Parana, Tucurui, Grande i Săo Francisco. Przemysł przetwórczy jest skoncentrowany gł. w południowo-wschodniej i południowej części kraju (w tym na stan Săo Paulo przypada ok. 50% zatrudnionych i ponad 55% wartości produkcji przem.); do jego gł. gałęzi należą: przemysł spoż., włók., hutnictwo żelaza i metali nieżel. (m.in. Volta Redonda, Sorocaba, Ouro Pręto), przemysł metal., środków transportu (gł. samochodowy), elektrotechniczny, cementowy, chem., rafineryjny, celulozowo-papierniczy; gł. ośr. przem.: Săo Paulo, Rio de Janeiro, Belo Horizonte. Górnictwo i przemysł przetwórczy dostarczają łącznie ok. 30% wartości produktu krajowego brutto. Rolnictwo. Podstawą rolnictwa jest plantacyjna uprawa ziemi i ekstensywna hodowla zwierząt; w rolnictwie dominują małe, niskotowarowe gospodarstwa rolne; wielkie gospodarstwa obejmujące ok. 1/3 pow. użytków rolnych, wskutek proeksportowej polityki państwa zostały unowocześnione tak, że oprócz produkcji roślinnej i zwierzęcej zajmują się również przetwórstwem rolno-spożywczym; struktura użytkowania ziemi (użytki rolne stanowią 31,2% pow. kraju, 2002): grunty orne i plantacje 6% pow., łąki i pastwiska 21,7%, lasy 57,4%. Ziemie uprawne i plantacje są rozmieszczone gł. na wschodzie i południu kraju; gł. rośliny plantacyjne: kawa (1. miejsce w świecie w zbiorach), bawełna, trzcina cukrowa (1. miejsce), kakaowiec (2. miejsce, po Wybrzeżu Kości Słoniowej); gł. rośliny uprawne żywieniowe: kukurydza (3. miejsce, po USA i Chinach), maniok (2. miejsce, po Nigerii), fasola (2. miejsce, po Indiach), ryż; poza tym uprawia się agawę sizalową (1. miejsce), rośliny oleiste (soja — 2. miejsce, po USA), banany (1. miejsce), pomarańcze, winorośl. Hodowla (pogłowie w mln sztuk, 2004): bydła (192,0; 1. miejsce), trzody chlewnej (33,0), owiec (14,2), kóz, koni i in. Lasy dostarczają drewna (259 mln m3, 2003), kauczuku (96 tys. t), wosku z palmy carnauba, orzeszków para, owoców palmy babassu, mate i in.; wyrąb i wypalanie lasów obejmują ok. 8 mln ha rocznie (239 mln m3); drewno pozyskuje się gł. w celach użytkowych (w tym cenione w meblarstwie drewno mahoniowe i palisandrowe) i opałowych. Rybołówstwo mor. (połowy 822 tys. t, 2002) i słodkowodne (gł. w dorzeczu Amazonki). Rolnictwo, leśnictwo i rybołówstwo (gł. z rzek Amazonii) dostarczają łącznie ok. 8% wartości produktu krajowego brutto. Transport i łączność. Sieć komunik. jest rozmieszczona nierównomiernie, najgęstsza — w południowo-wschodniej części kraju; najważniejszy jest transport lądowy; długość dróg kołowych ok. 1,9 mln km, gł. trasy: Droga Panamer. (Belem–Brasília–Pôrto Velho, 4,8 tys. km), Transamazonika (Joăo Pessoa–Cruzeiro do Sul, 5,5 tys. km); w budowie droga Perimetral Norte łącząca m. Macapá z Kolumbią; długość linii kol. ponad 30 tys. km; ważną rolę odgrywa transport wodny, gł. w Amazonii; długość dróg wodnych w Brazylii — ok. 50 tys. km; nośność mor. floty handl. ok. 9 mln DWT; gł. porty handl.: Santos, Rio de Janeiro, Paranaguá; duże znaczenie ma komunikacja lotn. — międzynar. porty lotn. znajdują się w Rio de Janeiro, Săo Paulo, Brasílii i 17 innych miastach. Dobrzinięta sieć telefonii stacjonarnej i radiowa; w użyciu 65,6 mln telefonów komórkowych (2004). Turystyka. W 2001 Brazylię odwiedziło 4,8 mln turystów, a wpływy z turystyki wyniosły 3,7 mld dol. USA; gł. ośr. turystyczne: Rio de Janeiro, Săo Paulo, Belo Horizonte. Handel zagraniczny. Brazylia eksportuje gł. środki transportu, kawę, rudy żelaza, wyroby chem., tytoń, cukier, kakao, tekstylia, produkty żywnościowe; importuje maszyny, surowce chem. i in.; handel gł. z USA, Niemcami, Argentyną, Chinami. Od poł. lat 90. XX w. notowany był ujemny bilans handl.; od pocz. XXI w. utrzymuje się bilans dodatni (eksport 115 mld dol USA, import 78 mld dol USA, 2005). Źródło: Encyklopedia Multimedialna PWN, edycja 2008. |
![]() |
![]() |
![]() |
#10 (permalink) |
Senior Member
Wódz Siorbaków
Zarejestrowany: Nov 2008
Skąd: Szczecin
Postów: 270
|
![]()
Ja osobiście jestem wielkim zwolennikiem wiki...
![]() [url=http://pl.wikipedia.org/wiki/Argentyna]Argentyna - Wikipedia, wolna encyklopedia[/url] [url=http://pl.wikipedia.org/wiki/Paragwaj]Paragwaj - Wikipedia, wolna encyklopedia[/url] [url=http://pl.wikipedia.org/wiki/Urugwaj]Urugwaj - Wikipedia, wolna encyklopedia[/url] [url=http://pl.wikipedia.org/wiki/Brazylia]Brazylia - Wikipedia, wolna encyklopedia[/url] |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() LinkBack to this Thread: http://www.yerbaherba.pl/main-forum/393-sk-d-pochodzi-yerba-mate.html
|
||||
Dodane przez | For | Type | Data | |
k. Arciszewski - Polska - Szukaj w Onet.pl | This thread | Refback | 29-09-10 00:14 | |
Google INTERIA.PL - szukaj: forum polonii brazylijskiej | This thread | Refback | 27-08-09 21:49 | |
Google INTERIA.PL - szukaj: kto napisał pracę o bibliotece polonijnej w buenos aires | This thread | Refback | 30-07-09 13:49 | |
Google INTERIA.PL - szukaj: jaką rolę ameryka łacińska odgrywa w polityce gosp. USA | This thread | Refback | 04-06-09 21:12 | |
Google INTERIA.PL - szukaj: fasola na gazie opis wzrostu | This thread | Refback | 29-05-09 08:55 |
Użytkownicy aktualnie czytający ten temat: 1 (0 użytkownik(ów) i 1 gości) | |
Narzędzia wątku | |
Wygląd | |
|
|